Hoe ik jarenlang werd gestalkt, en niemand er wat aan doet

Ik ben ten einde raad, hulpeloos, ik weet niet meer wat ik moet doen. Daarom schrijf ik dit stuk, om het van me af te schrijven, om het misschien los te kunnen laten, om het 'een plekje te kunnen geven'. Ik schaam me er eigenlijk voor, dat dit me overkomen is, maar ik vertel mezelf telkens maar weer dat het niet mijn schuld is. Ik kan er ook niks aan doen, ik ben het lijdend voorwerp, het slachtoffer. Waarom ik? Ik heb geen idee. Ik heb dit naar mijn mening niet uitgelokt. Maar toch heb ik, nou net ik, een stalker. En die heb ik al jaren, die stalkt mij al jaren en blijft daar zelfs nu nog ongestraft mee doorgaan. Ik hoop dat als ik dit opschrijf en dit verhaal met mensen deel, ik misschien geholpen kan worden.

Hecht niet te veel waarde aan dit stuk

Wat hadden onze krantenkoppen, nieuwsuitzendingen en radiojournaals er deze week anders uitgezien als Sir Tim Berners-Lee in 1989 het World Wide Web níet had uitgevonden. John Ewbank had zijn Koningslied glimlachend en zelfvoldaan door onze strotten geduwd en miljoenen verdiend, Leidse mbo'ers hadden geen doordeweeks weekend hoeven vieren en Amerika had niet voor enkele minuten gedacht dat het Witte Huis onder vuur lag. Bovendien was het vermiste meisje Sunil Tripathi dan niet ten onrechte beschuldigd van de terroristische aanslag op de marathon in Boston. Verandert internet ons leven niet veel te veel?

Yo Willem ik vind juh lief XOXO, mag dat?

Wat zijn het toch lieverds allemaal. De Koninklijke familie bestaat louter uit vredelievende, goedwillende mensen die tussen het volk in staan. Iedereen houdt van ze, omdat ze houden van iedereen. Vandaag, in aanloop naar de grootse kroning die wij allen gewillig betalen met ons belastinggeld, omdat we zo dol op ze zijn, onderstreepten ze nogmaals waarom ze zo ongelooflijk fijn zijn. "Mensen mogen me aanspreken zoals ze willen, omdat ze daarmee op hun gemak kunnen zijn", verklaart onze toekomstige koning namelijk aan RTL Nieuws. Wat lief dat dat zomaar mag!

Wikipedi...tja...

"Hoe heet de zanger van dit nummer ook alweer?" vraagt zomaar een vriend van je op zomaar een willekeurig moment. "Geen idee", antwoord je. Het is wel een lekker nummer trouwens, zo maken ze ze tegenwoordig niet meer. "Hoe heet het nummer überhaupt?" vraag je, nieuwsgierig gemaakt. "You Can Call Me Al", antwoordt hij. Het Sherlock Holmesen kan beginnen, maar uiteindelijk moeten jullie beiden bekennen dat jullie allebei nét niet op de naam van de zanger kunnen komen. Ooit, in een grijs verleden, waren dit soort momenten de onbevredigendste ooit. Maar nu is er Wikipedia.

Waarom ik nooit meer columns of opinie zal schrijven voor geld

Welkom terug op Blog Met Originele Naam. Je hebt het goed gehoord. De geruchten berusten op waarheid. Met ingang van nu is dit blog weer volledig tot leven. Als een soort messias herrezen uit de dood (of minstens een diepe Prins Friso-imitatie) na opgeofferd te zijn om uw aller leed te verzachten. Oh nee, dat was niet de reden voor het offer van dit blog. Ik deed het puur om commerciële doeleinden. Ik wilde namelijk een groter publiek - sorry, trouwe lezers, ik was de weg even kwijt - aanboren bij Spunk.nl en liet daarvoor mijn baby, mijn geesteskind, mijn levenswerk rotten in de kribbe waarin het nog maar pas geboren was. Zonder borstvoeding, zonder Brinta, zonder wat dan ook.