Een paar jochies van rond de veertien uit Sneek werden begin deze week opgepakt nadat ze op Twitter hadden gedreigd om een carrièreswitch naar pyromaan te maken en daarmee te beginnen op hun eigen school. Ze zijn niet de eersten die om zo'n soort reden opgepakt zijn. Twitteraccount @doodsbedreiging is continu bezig al deze bedreigingen te Retweeten en de politie duikt er vervolgens bovenop. Vroegâh, toen kalkten we zulke dingen nog onschuldig op de wc-deur, maar die tijden zijn voorgoed voorbij.
Een paar minuutjes de tweets van @doodsbedreiging doorlezen leert dat het vooral middelbare scholieren zijn die aan doodsbedreigingen doen. Ik citeer (de spelfouten zijn dus niet van mij): 'word mooi bloedbad in de klas woensdag!', 'ik ga school opblazen', 'ik ga morgen terror aanslag plegen op ubbo hoppa helemaal in brand kutschool', 'ik ga deze school opblazen popo kom me maar halen' en 'ik ga mijn mentor vermoorden een pijnlijke kk dood geven ze gaat voelen en k.zit te genieten van het moment in jail', vaak aangevuld met de hashtag #dreigtweet (hoe dom ben je dan?). Nou, ik hoef in ieder geval geen docent meer te worden. Die jeugd van tegenwoordig. Maar is dit wel echt iets van de laatste jaren?
Op de basisschool, als je even naar de wc ging om te plassen, kwam er altijd dat moment dat je klaar was en je omdraaide en plotseling die enorme deur voor je zag. Niet zomaar een deur, maar meer een soort kunstwerk dat nooit af was. Van onder tot ongeveer halverwege (hoger konden de basisscholiertjes niet komen) stond die deur helemaal volgeschreven met allerlei boodschappen. 'FEYENOORD', 'AJAX' en '[willekeurige meisjesnaam] is lekker' waren de meest voorkomende teksten. De deur was een verzamelplek voor slechte grappen, liefdesbetuigingen, gezegdes vol spelfouten en gezeik op dingen die niet echt leuk zijn. Twitter is eigenlijk ook zo'n deur, maar dan kilometers hoog en breed.
Maar de spelregels zijn anders. Op de deur kun je 'gewoon' zinnen als 'de mentor gaat dood' neerkalken, de school zou de politie echt niet bellen. Hoogstens zou plotseling de decaan de les komen binnenvallen, het geroezemoes verstommen en hij zeggen: 'Jongens, er is zojuist iets ernstigs gebeurd. Iemand heeft op de wc iets geschreven, dat wij als school niet kunnen tolereren. Degene die hiervoor verantwoordelijk is of er meer over weet mag nu z'n hand opsteken.' Niemand deed dat dan en daarna hoorde je er nooit meer wat over.
Op deuren schrijven deed ik nooit, maar ik tekende wel altijd striptekeningen onderaan de antwoordvellen van toetsen. Die strips gingen altijd over klasgenoten of leraren. Het waren grappen. Bij dit soort uitingen van creativiteit was je vrijheid al wat minder groot, want je was niet meer anoniem. De grappen liepen daardoor soms uit de hand. Mijn strips over een klasgenoot die van een flatgebouw sprong en een Duitsleraar die de Hitler-groet gaf werden niet gewaardeerd. Dan moest ik bij de leerjaarcoördinator komen, die uitlegde dat dit toch echt niet kon, als het nog een keer gebeurde zou ik geschorst worden. Volkomen terecht natuurlijk en uiteindelijk beterde ik mijn leven dan ook. Maar daar hoefde geen politie voor aan te pas te komen.
Van de jongetjes in Sneek is inmiddels bekend dat hun dreigtweet een uit de hand gelopen grap was. Natuurlijk is dat een uit de hand gelopen grap. Maar inmiddels is het voor die jongens geen grap meer. Geschrokken reacties, politie op de stoep, gesloten school, krantenkoppen en journaalbulletins. De grappenmakers zijn raddraaiers die hier heel hard in hun eigen kuil zijn gevallen. Maar stel nou dat zij hun dreigementen niet op Twitter hadden gezet, maar op de wc-deur of het toetsenblaadje. Had Nederland dan nu ook op stelten gestaan? Hadden de jongens dan nu ook in het systeem van de politie gestaan? Of had de leerjaarcoördinator dan gezegd: 'Willen jullie dit nooit meer doen, want anders worden jullie twee dagen geschorst'?
Na de striptekeningen wilde ik ook weleens ervaren hoe het is om dreigtwitteraar te zijn. Daarom lanceerde ik de bovenstaande dreigtweet, maar wel zo dat die als grap opgevat zou worden. Dacht ik. Voor ik het wist had ik een aantal reacties van mensen die het uiterst serieus namen en was mijn vriendin door haar vriendinnen ingelicht dat de ware aard van die gekke Enzio nu toch echt naar boven leek te komen. Nu ben ik snel dit blogbericht aan het typen om het één en ander op te helderen en ik hoop dat ik op tijd klaar ben met schrijven. In mijn verbeelding hoor ik de sirenes al in de verte.
Mijn verwachting was dat iedereen wel zou inzien dat ik een grap maakte. Zoals met de strips. Zoals met de teksten op de deur. Mijn verwachting was dat iedereen mij zag als iemand die nooit mensen 'helemaal kk dood' zou schieten. Maar blijkbaar doet Twitter iets met ons. Als het op Twitter staat, dan is het blijkbaar menens en dan maakt het niet uit wie die persoon is die dat schrijft. Als je een dreigtweet pleegt ben je een gestoorde gek die mensen wil vermoorden. Nou, ik doe het niet meer. De adrenaline giert door m'n lijf, ik heb een vreemd gevoel in m'n maag. Ik voel me... bedreigd.
________________________________________________________________________
Deze maand doe ik mee aan De Bloguitdaging van Ernst-Jan Pfauth. De WAT van WIE? De Bloguitdaging houdt in dat ik in een maand tijd maarliefst 15 blogposts moet schrijven, en als me dat lukt krijg ik een op maat gemaakte blogrecensie van Ernst-Jan Pfauth. En die heeft er verstand van, want hij is één van de succesvolste (en beste) bloggers van ons land, zie www.pfauth.com om het met eigen ogen te lezen. Gevolg is wel dat ik nu in vier weken tijd drie keer zoveel blogs ga schrijven als normaal en de blogs misschien korter en inspiratielozer zijn dan de trouwe lezer gewend is. Ik doe er echter alles aan om dat te voorkomen! Groeten, Enzio Bakker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten