De Griekse tragedie van Ajax

Bij een oude man met lange baard denk je in deze tijd aan iemand anders, maar ik heb het hier toch echt over Aristoteles. In de tijd dat Griekenland nog het toppunt van beschaving was schreef deze wijsgeer over allerlei onderwerpen, waaronder toneel. In de Renaissance begonnen toneelschrijvers Aristoteles en de Griekse drama's weer te waarderen. Ze kopieerden ze (imitatio) of ze maakten een aemulatio, een verbetering. Hoe verbeter je een Grieks toneelspel? Door Zeus te vervangen door God en door van godenzoon Achilles een Christelijke ridder te maken. In Amsterdam zijn ze de laatste maanden bezig aan een nieuwste aemulatio: zij vertalen een Griekse tragedie naar de belangrijkste religie van tegenwoordig, die van het voetbal.

Aanrijding met een persoon is eigenlijk heel mooi

De term 'aanrijding met een persoon' is een paar jaar geleden ingevoerd door de NS en sindsdien heel vaak gebruikt. Veel eufemismen komen me een beetje knullig over, maar op de één of andere manier vind ik 'aanrijding met een persoon' heel mooi gevonden. Het kan zowel 'zelfmoord' als 'ongeluk' betekenen, al denk ik niet dat veel mensen zich per ongeluk aan laten rijden door een trein. Ik ben een keer bijna aangereden door een tram, maar niet iedereen is zo onhandig als ik. 

Medelijden met de fietsenmakersmaffia

Afgelopen woensdag bleek dat de achterband van mijn fiets helemaal was opengescheurd, binnen- en buitenband. Dus ging ik naar de plaatselijke fietsenmaak-Berlusconi om mijn band te laten maken en mezelf te laten oplichten. Ik zou voor een hele nieuwe achterband, binnen en buiten, 42 euro moeten betalen, een dag later kon ik hem ophalen. Toen ik weer terugkwam was de reparatie iets hoger uitgevallen: 45 euro. Zo snel gaat de inflatie ook weer niet, ze hadden me voor 3 euro nog even extra 'geholpen'.

Duty calls again

Eén van de grootste oorlogen in de wereldgeschiedenis is van start gegaan. Miljoenen mannen vanuit de hele wereld, vanuit ieder land, trekken ten strijde. Plicht roept. Vrouwen zeggen vaarwel tegen hun mannen, dochters nemen afscheid van hun vaders, moeders moeten hun zoons toch echt laten gaan. Tranen vloeien, maar er is geen andere keuze. Plicht roept.

Er bestaat geen 99%

Afgelopen zondag liep ik met mijn vriendin over het Beursplein in Rotterdam. Bijna waren we er langs gelopen zonder ze op te merken, maar ze waren er toch echt. Drie tentjes van Occupy Rotterdam, tegen de trap van het World Trade Center aan opgezet. Bovenaan die trap, ergens achter de muur van glinsterend staal en glas, zaten de vertegenwoordigers van 'The 1%': de ene procent van de wereldbevolking die eigenaar is van alle villa's, jachten, Bugatti Veyrons en Gucci schoenen. Buiten was de andere 99% bezig met kamperen, of zoals de meesten, koopjes aan het jagen op koopzondag.