Afgelopen zondag liep ik met mijn vriendin over het Beursplein in Rotterdam. Bijna waren we er langs gelopen zonder ze op te merken, maar ze waren er toch echt. Drie tentjes van Occupy Rotterdam, tegen de trap van het World Trade Center aan opgezet. Bovenaan die trap, ergens achter de muur van glinsterend staal en glas, zaten de vertegenwoordigers van 'The 1%': de ene procent van de wereldbevolking die eigenaar is van alle villa's, jachten, Bugatti Veyrons en Gucci schoenen. Buiten was de andere 99% bezig met kamperen, of zoals de meesten, koopjes aan het jagen op koopzondag.
Om te zorgen dat de financiën gelijkmatiger over onze aardbol verspreid worden, moet de 99% voor zichzelf opkomen. Terwijl de rijke elite meer en meer geld verdient, verliezen wij die. Terwijl de banken meer en meer geld (dat er eigenlijk nooit is geweest) verliezen, moeten wij die via belastingen terugbetalen aan die banken. Dit systeem kan alleen bestaan als wij (voel je aangesproken als je niet rijk bent) daaraan blijven meewerken. Zoals oud-voetballer Eric Cantona al zei: 'We kunnen het systeem van de banken heel makkelijk vernietigen: allemaal tegelijk naar de bank gaan en ons geld ophalen.' Of kamperen met z'n allen. Met heel de 99 procent.
Alleen dat is het probleem, er is geen 99%. Oké, uit onderzoek is gebleken dat de rijkste 1% van de wereldbevolking 49% van al het geld heeft. En Jan Modaal, Joe the Plumber en Henk en Ingrid het dus met de andere helft moeten doen. En ja, dat is oneerlijk. Tuurlijk, als wij met z'n allen protesteren kunnen we zorgen dat we meer geld krijgen. Maar de 99% is niet één geheel.
Sommigen (zoals mijn vriendin) weten niet eens precies wat Occupy is. Anderen doen er niet aan mee omdat ze 'niks met politiek hebben'. Niet iedereen heeft nou eenmaal 'iets' met politiek, maar politiek heeft wel iets met iedereen. Weer anderen willen een beweging als Occupy wel steunen, maar doen het niet. De Facebook-generatie (want zo noemen ze ons tegenwoordig) vindt 'liken', 'retweeten' of 'respecteren' van een goed doel geen probleem, maar een tent opzetten en daarin zitten wachten tot er iets beter wordt, dat duurt echt te lang. We winkelen liever in de Koopgoot en laten en paar hippies op campingbedjes het zware werk doen.
Binnen die harde kern is er ook geen eenheid. De één pleit voor kapitalisme, de ander is liever racistisch en een derde ziet het echt he-le-maal niet meer zitten. Dit laatste filmpje kan een verband hebben met het gebruik van verdovende middelen. Sommige dames kunnen geen t-shirts betalen, waardoor we dingen te zien krijgen die we misschien liever niet hadden willen zien. En de echte extremisten willen Facebook kapot maken op 5 november. Hoe moet onze generatie zich dan noemen? Feit is dat we niet één kunnen zijn. Misschien voor even, zoals in Egypte, Tunesië en Libië, maar als we eenmaal de vijand hebben overwonnen (wat vast niet lukt), wat dan?
Oké, oké, ik wil de wereld wel leiden. Deal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten