Eén van de grootste oorlogen in de wereldgeschiedenis is van start gegaan. Miljoenen mannen vanuit de hele wereld, vanuit ieder land, trekken ten strijde. Plicht roept. Vrouwen zeggen vaarwel tegen hun mannen, dochters nemen afscheid van hun vaders, moeders moeten hun zoons toch echt laten gaan. Tranen vloeien, maar er is geen andere keuze. Plicht roept.
Want de komende dagen, weken, maanden zitten de mannen, vaders en zoons achter hun pc, Xbox of Playstation. Ze doen namelijk allemaal mee aan de oorlog met codenaam MW3: Call of Duty Modern Warfare 3. De vrouwen kunnen alles proberen, maar je krijgt ze niet achter dat beeldscherm vandaan. Een 'headshot' of een 'killstreak' is voor hen beter dan seks.
Zelf heb ik weinig met dit spel. De laatste Call of Duty die ik speelde was World at War uit 2008, wat betekent dat ik hopeloos ver achterlig. Ik ga dan ook niet oordelen over het spel zelf, maar wat ik wel apart vind is de gekte eromheen. Ik ken volwassen mannen die het spel maanden van tevoren hebben besteld en drie dagen vrij hebben genomen om het non-stop te kunnen spelen. En die dat ook nog vol trots vertellen. Door de release van Modern Warfare 3 draait de economie een paar dagen op een laag pitje.
Volwassen mannen achter een beeldscherm, schieten en keihard meeleven met wat er op het scherm gebeurt. In het Engels. Normale huisvaders die opeens als fanaten met een controller in hun hand 'Yeah take that motherfucking piece of shit!' roepen. En die controller dan door de kamer gooien als ze zelf een keer kapot geknald worden. Is dit een vervroegde midlife-crisis? Balen al die mannen dat ze nooit in dienst zijn gegaan toen ze de kans en het fitte lichaam nog hadden? Als soldaat heb je eer, als gamer ben je gewoon een sneue mislukkeling. Toch zullen veel vrouwen hun sneue mislukkeling liever naast zich in bed hebben in plaats van spelend met zijn nieuwe liefde. Jammer dames, de oorlog moet eerst gewonnen worden. En dat duur lang.
Maar er is hoop. De vorige Call of Duty-oorlog, die van Black Ops eind 2010, was al snel voorbij. Als blijkt dat het toch niet zo leuk is als verwacht, als een paar dingen toch niet lekker werken, komen onze digitale moordmachines vanzelf wel weer uit hun kamertjes tevoorschijn. Dan komen ze weer onder de mensen, rehabiliteren, nemen afstand van de oorlog en wachten. Tot de plicht weer roept.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten