Vanaf maandag 2 april is treinreizen weer saai. Dan kunnen we namelijk niet meer naar onze vertrouwde blauwgroene ijzeren vriend lopen om daar een nieuwe versie van De Pers uit te halen. Dan moeten we het doen met de Sp!ts, of zelfs de Metro. Het faillissement van De Pers is ook het faillissement van met plezier reizen in de trein. Vanaf maandag 2 april zal niets ons nog vrolijk kunnen houden in het vertragings- en miscommunicatiegeweld van de NS en ProRail. Misschien heeft de Maya-kalender toch gelijk. Het vergaan van De Pers is wellicht een voorbode dat we over een aantal maanden allemaal zullen vergaan.
Ik reis van m'n woonplaats Gouda naar m'n studeerstad Leiden altijd met de trein. Normaal ging ik dan via Den Haag, in plaats van rechtstreeks langs Alphen aan den Rijn, met één reden: in Den Haag stonden mijn blauwgroene ijzeren vrienden. Voor De Pers maakte je tijd vrij. Beter iets langer in de trein zitten, mét een goede krant, dan korter in de trein zitten met je vinger in je neus. Als ik dan eenmaal in Leiden was had ik De Pers vaak nog niet uit. Ik baalde dan, ik moest stoppen met lezen. Aan de andere kant had het ook weer een voordeel: op de terugweg kon ik hem ook nog openslaan.
Om me heen zaten vaak mensen met Sp!tsen en Metro's. Medelijden had ik met die mensen en ik voelde me ook een beetje schuldig, want ik had De Pers. Maar het rare was, deze mensen waren blij met hun Sp!ts en hun Metro en lieten De Pers vaak ergens in een hoekje van de coupé stof vergaren. Deze mensen lazen liever het onoriginele, herkauwde nieuws en namen daar zelfs de spel- en formuleerfouten voor op de koop toe. Deze mensen waren niet geïnteresseerd in achtergrondverhalen, nieuwe invalshoeken en gewaagde standpunten uitgedrukt met een creatieve, humoristische en opgewekte schrijfstijl. Heel af en toe zag ik een medereiziger ook met De Pers zitten en dacht ik bij mezelf 'jij begrijpt het', maar het merendeel begreep het niet. De treinreisjes stonden voor mij symbool voor de 'vertelegrafisering' van de samenleving.
In het allerlaatste nummer schenkt De Pers hiervoor wetenschappelijk bewijs. In een paginagroot artikel kunnen we lezen dat lezers en zelfs de (hoofd)redacteurs zelf inderdaad geen verschil zien tussen een kwaliteitskrant en een veredelde roddelkrant. Wij lezerspubliek zitten gewoon als een stel zombies ons krantje te lezen en waarderen alles evengoed, het is allemaal prima joh. Het komt uit een krant, dus het zal wel kloppen. Een krant is een krant. Toen ik dit las zonk de moed me helemaal in de schoenen. Mijn vermoeden van deze 'vertelegrafisering' was dus al jaren geleden wetenschappelijk vastgesteld en bleek zelfs erger te zijn dan ik vreesde. Als puntje bij paaltje kwam zou ik zelf namelijk ook het verschil niet kunnen merken tussen een stuk uit de Metro en een artikel uit De Pers. The end is nigh.
Maar wacht, het is nog niet te laat. In de wanhopige doodsstrijd heeft De Pers namelijk het ongelijk van deze stelling bewezen. Zodra het nieuws naar buiten kwam dat de koek binnenkort op zou zijn, gebeurde er namelijk iets in ons land. Mensen, waarschijnlijk vooral treinreizigers, pakten massaal hun iPhones en Galaxy's uit hun zak en begonnen te tweeten, Facebooken en mailen over hoe verschrikkelijk ze het zouden vinden als Nederland ooit Persloos zou worden. Al vrij snel gaven ook veel mensen aan: als De Pers als gratis krant niet winstgevend is, dan betaal ik er wel gewoon voor. De actie Red de Pers werd door enkele trouwe lezers op touw gezet, waarbij mensen konden meedenken over hoe de krant verder kon gaan. Bovendien kon je aangeven of je indien nodig ook zou willen betalen voor De Pers.
Of dit zal slagen, daar ben ik sceptisch over, zoals ik eerder al schreef. Maar de actie heeft wel aangetoond dat er toch nog mensen zijn die kwaliteit wél herkennen. Op de laatste dag hadden 10.860 mensen aangegeven wel geld neer te willen leggen voor De Pers. Dat is weinig als je bekijkt hoeveel mensen er dagelijks per trein reizen, maar toch. Er zijn dus nog 10.860 mensen hier in Nederland die wél het verschil tussen kwaliteit en een gebrek daaraan kunnen herkennen en daarvoor zelfs in actie komen. Zij begrijpen het. Als de Sp!ts morgen een faillissement bekend zou maken, zouden hun onverschillige lezers daar waarschijnlijk geen moeite mee hebben. Die mensen zouden waarschijnlijk denken: dan lees ik wel een andere krant, of dan eet ik wel uit mijn neus.
Morgen zit ik weer in de trein. Zonder De Pers. Heel saai. En misschien zit ik dan ook nog eens tegenover iemand die gewoon een Metro of Sp!ts leest alsof er niets aan de hand is. Maar ook al zal ik me op dat moment vervelen als een stier, ik zal niet wanhopen. Ik zal me geen zorgen meer maken over 'vertelegrafisering', want ik weet dat De Pers, God hebbe haar ziel, heeft bewezen dat het allemaal wel meevalt. De Maya's krijgen ongelijk, het einde is nog niet in zicht.
________________________________________________________________________
Deze maand doe ik mee aan De Bloguitdaging van Ernst-Jan Pfauth. De WAT van WIE? De Bloguitdaging houdt in dat ik in een maand tijd maarliefst 15 blogposts moet schrijven, en als me dat lukt krijg ik een op maat gemaakte blogrecensie van Ernst-Jan Pfauth. En die heeft er verstand van, want hij is één van de succesvolste (en beste) bloggers van ons land, zie www.pfauth.com om het met eigen ogen te lezen. Gevolg is wel dat ik nu in vier weken tijd drie keer zoveel blogs ga schrijven als normaal en de blogs misschien korter en inspiratielozer zijn dan de trouwe lezer gewend is. Ik doe er echter alles aan om dat te voorkomen! Groeten, Enzio Bakker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten