Waarom ik nooit meer columns of opinie zal schrijven voor geld

Welkom terug op Blog Met Originele Naam. Je hebt het goed gehoord. De geruchten berusten op waarheid. Met ingang van nu is dit blog weer volledig tot leven. Als een soort messias herrezen uit de dood (of minstens een diepe Prins Friso-imitatie) na opgeofferd te zijn om uw aller leed te verzachten. Oh nee, dat was niet de reden voor het offer van dit blog. Ik deed het puur om commerciële doeleinden. Ik wilde namelijk een groter publiek - sorry, trouwe lezers, ik was de weg even kwijt - aanboren bij Spunk.nl en liet daarvoor mijn baby, mijn geesteskind, mijn levenswerk rotten in de kribbe waarin het nog maar pas geboren was. Zonder borstvoeding, zonder Brinta, zonder wat dan ook.

Zoals wel meer vaders die hun kind in de steek laten, werd ik verleid door een andere vrouw, die mij weglokte bij de moeder van mijn kind: Blogger.com. Die vrouw was dus Spunk.nl. Ze leek zo mooi van een afstandje. Ze was het eens met al mijn meningen, ze inspireerde me, ze leek zoveel op mijn eigen liefje, maar was dan vele malen populairder. Het leek mij een goede deal om Blog Met Originele Naam, zo'n beetje het enige op aarde dat ooit echt honderd procent van mij is geweest, in te ruilen voor deze seductieve jongedame, die me ook nog eens geld bood voor mijn diensten.
     En zo werd ik dus een hoer. Al is dat wel erg kort door de bocht. In eerste instantie was Spunk inderdaad de droombaan die ik me er altijd al bij voorgesteld had. Ik belandde in een gigantisch herenhuis in Amsterdam, het - zo heb ik begrepen - Mekka voor mensen die iets met schrijven of journalistiek willen gaan doen. Ik belandde tussen jonge mensen met, stuk voor stuk, bakken vol creativiteit, ruw talent en in de meeste gevallen ervaring. Waar ik me hier in mijn zelf geschapen koninkrijk een, nou ja, koning dus, had gevoeld, was ik bij Spunk nog niet eens de schildknaap van de hoofdredacteur. De hoofdredacteur, Manu van Kersbergen die zo beroemd is dat hij zelfs een Wikipedia-pagina heeft, had echter alle vertrouwen in mij.
     Deze charismatische koning Arthur veranderde mij van het twijfelende schildknaapje in een dappere ridder die met getrokken zwaard voor hem door het vuur ging. Ik schreef een aantal stukken en kreeg daar meer waardering voor dan hier op mijn blog en dat smaakte naar meer. Ja, voor Blog Met Originele Naam schreef ik heel af en toe ook nog wat, maar dan alleen stukken die voor Spunk niet goed genoeg waren. Ik voedde mijn kindje met het tweedehands uitgekotste voedsel van mijn nieuwe vriendin.
     Manu vertrok en maakte plaats voor Hadjar Benmiloud, die ook een Wikipedia-pagina heeft. Ja, ik heb befaamde mensen leren kennen op mijn Spunk-avontuur. Onder haar leerde ik nog meer dan onder Manu, ik leerde er meer dan op mijn minor Journalistiek en Nieuwe Media en ik kreeg het gevoel dat dit meisje van mij een groots journalist kon maken. Totdat het kwartje viel. Het kwartje viel toen ik de reacties op een stuk van één van mijn Spunk-collega's aan het doorlezen was en daar de zin stond die mij deed twijfelen aan de liefde die ik voelde voor mijn nieuwe madame: "Mooi dat er ook weer eens iets serieus op Spunk staat".
     Alsof ik een strakgetrokken elastiek was dat opeens losgeschoten werd begon ik meteen als een razende de homepage en het archief te checken. Inderdaad, er stonden zo weinig serieuze dingen op Spunk. Ikzelf had geschreven over schurft, maar niet dusdanig dat de ziekte naar voren kwam als een ernstige en onderschatte soa, maar op een schijtlollige pubermanier. Ik had geschreven over 'pornopappa Gerrie', ik had geschreven over gekke Koreanen en mezelf naakt nagetekend en dat laten publiceren. Nee, van dat laatste krijg je er geen link bij. Waar waren de belangrijke verhalen, de scherpe protesten, de zaken die mij echt uit het hart gegrepen waren?
     Die zaten gevangen in mijn achterhoofd en werden door een zwaar parcours van redactievergaderingen, notulen en terugkoppelingen dusdanig verzwakt en lusteloos gemaakt, dat ze uiteindelijk als onbenullige flutverhaaltjes online kwamen. Dat is nu voorbij. Mijn nieuwe, hippe, populaire en op het eerste opzicht zo verleidelijke nieuwe vriendin is ontmaskerd als het oppervlakkige, meningloze, saaie wijf dat ze is. En nu ben ik teruggekeerd naar mijn oude liefde Blogger.com en de baby die wij samen tot leven gewekt hebben. Ik nam Brinta mee, ik gaf borstvoeding (wat?!) en langzaam maar zeker gaat het kindje nu groeien.
     Door de ervaringen die ik bij Spunk, en ook bij Goal.com, heb opgedaan ben ik nu echt klaar voor het vaderschap. Ik ben nu echt klaar om dit kindje op te voeden tot een volwassen man, met een smoel, een mening, een missie. En wat is dat een verademing. Verblind door fame, geld en het 'walhalla' Amsterdam had ik mijn ziel aan de duivel verkocht. Het ene onderdeel wat mij onderscheidt van jou, hem, haar en die gozer verderop, namelijk mijn mening, had ik in de handen van anderen gelegd. Ik heb hen ermee laten spelen, ik heb hen ermee laten knippen en plakken, ik heb hen er hun reet mee af laten vegen, maar dat is nu voorbij. Ik wil weer kunst maken.
     Een echte kunstenaar heeft vrijheid nodig, zonlicht om zijn ideëen te laten uitgroeien van microscopisch kleine zaadjes tot machtige bomen, die allemaal samen een schitterend bos kunnen gaan vormen. Een echte kunstenaar laat zijn zaadjes niet vertrappen en zijn zonlicht niet blokkeren door anderen. Begrijp me niet verkeerd, ik wil nog steeds journalist worden. Ik wil nog steeds schrijven over de actualiteit, de dingen die mij intrigeren en interesseren. En dan is het helemaal niet erg als een hoofdredacteur met kennis en ervaring mij daarbij helpt en de goede richting op duwt. Maar ik heb een eigen plek nodig, al is het maar een klein, onopvallend tuintje als Blog Met Originele Naam, waar ik mijn bomen, mijn bos van uit ideëen ontstane opiniestukken, in alle vrijheid tot aan de hemel kan laten groeien.
     Tussen de enorme wouden van bijvoorbeeld de opiniepagina's van de Volkskrant, de columns van Nico Dijkshoorn, de dikke traktaten uit De Groene Amsterdammer en zelfs de guitige fasfoodmeninkjes van Spunk is Blog Met Originele Naam misschien een onbeduidend stuk onkruid, maar het is wel míjn onbeduidende stuk onkruid. En dat koester ik van nu af aan. Bij deze beloof ik aan mezelf dat ik mij nooit meer als opinieschrijver of columnist zal binden aan een groot bos met bomen die mijn zonlicht in de weg staan. Bij deze beloof ik aan mezelf dat ik elke week eventjes tijd zal vinden om mijn mening, dat ene stukje dat mij onderscheidt van welke andere dertien-in-een-dozijn-journalist dan ook, van zaadje tot boom zal laten groeien op dit blog. Geniet ervan.