Daar zat ie dan gisteravond, achter een bureau met voor zich een draaiende camera en achter zich een hangende Star Spangled Banner. Even een praatje houden voor zijn kiezers in Iowa, die waren samengekomen om alvast campagne te voeren voor hun held: 'a campaign for the people, by the people'. Een aantal minuten sprak hij zijn mensen toe, complimenteerde ze, inspireerde ze en vermaakte ze op de manier zoals hij dat vier jaar geleden ook met zo veel succes deed. Vervolgens ging de camera uit, stapte hij uit zijn stoel en knipte het licht uit in het perskamertje van zijn Witte Huis. Niet veel later viel hij rustig in slaap met zijn Michelle in de armen.
Barack Obama heeft dit jaar geen tegenstander. Niemand durfde het aan om te proberen de Democratische kandidaat van de Amerikaanse verkiezingen van dit jaar te worden. Ze zouden toch wel verliezen. Alsof Ibrahim Affellay zou zeggen dat ie wel even clubtopscorer van Barcelona wordt. Dat lukt niet, Messi maakt er toch veel meer. Alsof 100 meter-sprinter Asafa Powel het Jamaicaans record wil gaan verbreken. Usain Bolt is sneller. Met zo'n oppermachtig gevoel ging Obama slapen terwijl zijn Republikeinse landgenoten in Iowa de stembus opzochten om hun ideale tegenstrever van Obama uit te kiezen.
En om er één te kiezen uit de zeven kandidaten was bepaald geen sinecure. Welke is er in hemelsnaam geschikt voor de baan van president? De grootste 'bedreiging' van Obama is Mitt Romney, de man die in 2008 kansloos ten onder ging tegen John McCain, de man die in 2008 kansloos ten onder ging tegen, jawel, Barack Obama. Zo zei Romney dat zijn vader hem gebrainwashed had, dat hij zijn leven lang al fervent met een jachtgeweer op dieren schoot (en twee dagen later claimde hij dat hij maar twee keer wat konijntjes doodgeknald had toen hij vijftien was), dat Hitler niet alleen maar slechte dingen heeft gedaan, dat mensen in Frankrijk bij hun huwelijk afspreken dat het 'contract' zeven jaar later weer afloopt (geen enkele bron heeft dit tot nu toe bevestigd) en dat hij de Guantanamo Bay-gevangenis graag wil verdubbelen.
Je zou zeggen dat hij vier jaar later een wijzer en voorzichtiger man geworden is. Helaas. Op 12 december wilde hij in een televisiedebat een weddenschap om $10.000,- aangaan met tegenstander Rick Perry, een som geld waar de gemiddelde Amerikaanse stemmer heel wat borden voor af moet wassen of straattegels moet leggen. Die Perry kan er zelf ook wat van. Of juist niet. Zo probeerde hij ministeries op te noemen die volgens hem opgeheven moesten worden, maar kon zich de derde niet herinneren. Na wat genant gestamel (45 seconden lang!) wist hij maar één woord te bedenken: 'oops!' Later bekende hij debatteren te haten. En dat is toch vrij belangrijk in een presidentscampagne. Perry's oude optrekje in Texas zou de naam 'Niggerhead' hebben gedragen, dit nieuwtje veroorzaakte een rel waar Luis Suarez jaloers op zou kunnen zijn.
Romney werd in Iowa eerste, Perry vijfde, op twee dook de verrassende Rick Santorum op, die maar acht stemmen minder behaalde dan Romney. Ook hij heeft al een relletje hier en daar mee gemaakt. Hij verklaarde bijvoorbeeld in 2003 dat liefde bedrijven met iemand van hetzelfde geslacht even erg is als kindermisbruik, incest en seks met dieren. Nog altijd is Santorum tegen het homo-huwelijk en abortus en lijkt hij terug te willen naar het Stenen Tijdperk. De nummer drie in Iowa was Ron Paul, over wie ook een aantal schandalen doorsijpelen naar de media. In de jaren tachtig en negentig schreef hij bijvoorbeeld wat brieven in kranten met daarin discriminerende opmerkingen als: 'We kunnen er van uit gaan dat 95% van de zwarte mannen in Washington DC crimineel is'.
Newt Gingrich leek een tijdje geleden als een raket richting Witte Huis te schieten, maar ook hij stortte volledig neer. Toen een bezoeker van één van zijn eigen campagnebijeenkomsten aan Gingrich vroeg wat hij voor de homoseksuele gemeenschap, waar de man ook bij hoorde, kon doen, was het antwoord: 'Stem jij maar op Obama'. Al deze mannen falen hopeloos, maar worden nog altijd overtroffen door een vrouw.
Michele Bachmann is de koningin der verkiezingsblunders. Ze feliciteerde Elvis Presley met zijn verjaardag op de 45e sterfdag van The King, vergeleek zichzelf per ongeluk met seriemoordenaar John Wayne Gacy, wilde de in 1980 opgeheven Amerikaanse ambassade in Iran laten sluiten, waarschuwde voor de gevaren van de al twintig jaar geleden uiteengevallen Sovjet-Unie en wist niet dat Libië in Afrika ligt. Ze heeft inmiddels de handdoek in de ring gegooid.
Ondertussen, terwijl de stembiljetten in Iowa geteld worden, droomt Barack Obama in Washington van nog vier jaar als president. Even een paar maanden wachten, wat speeches geven, debatten met twee vingers in de neus winnen en met witte tanden in de camera lachen en hij kan weer plaatsnemen in zijn inmiddels zo vertrouwde Witte Huis. Geen man kan hem van de troon stoten. Geen vuiltje aan de lucht. Maar plotseling slaat alles om. Een donkere schaduw schuift over zijn vrolijke droom, de fluitende vogels staken hun gezang, de buiten spelende kinderen houden hun mond. In de verte klinkt het: 'Ra ra ha ha ha-a rama ramama-a gaga oh la la-a...'
Het geluid komt dichterbij en de slapende president begint te woelen in zijn bed, te zweten en zwaarder te ademen. Voor zijn geestesoog ziet hij in een visioen een gedaante uit de nevel verschijnen. Geen man kan hem van de troon stoten... Maar hier ziet hij een vrouw... Eentje met een pokerface, die om kan gaan met de paparazzi, op de rand van glorie, niet nep en gekweekt door spindoctors, maar geboren op deze manier. Een vrouw met meer followers op Twitter dan Obama, een vrouw die meer volle zalen trekt en met grotere overmacht tot nummer één gestemd wordt. De vrouw die telkens terugkeert in zijn nachtmerries, de enige persoon die hem bang kan maken, die hem zou kunnen verslaan, die populairder is dan hij. De contouren worden duidelijker, het gezicht wordt herkenbaar. Het gezang zwelt aan. Ra ra ha ha ha-a rama ramama-a gaga oh la la-a, it's Lady Gaga.
Hij schrikt schreeuwend wakker, valt uit bed, sleept in zijn val de lamp op zijn nachtkastje, zijn telefoon en de ingelijste foto van zijn gezin mee, stoot zijn hoofd op de rand van het ijzeren bedframe en wordt bedolven onder lamp, telefoon en foto. De deur vliegt open, drie kleerkasten sprinten naar binnen en knielen bij hem neer. De president is oké, hij wil alleen één ding weten: wie heeft de voorverkiezing in Iowa gewonnen? 'Uhm... Sir, Mitt Romney won, just ahead of Rick Santa Cla... what's his name? And Ron Paul finished third'. 'Oh thank God,' mompelt de president, 'thank fucking God...'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten