Assad heeft een baan met behoorlijk wat druk. Er is namelijk vrijwel niemand die hem af en toe even zegt: 'Bashar, wat ben je toch lekker bezig. Ga zo door!' Nee, het enige wat Assad de hele dag hoort is gezeik, van iedereen. De bevolking, zijn ministers, het buitenland, Kofi Annan, altijd maar dat eeuwige gezeik. Net zoals onze leraren dat hebben. Dus docenten, let op, dit is hoe Assad zijn zaakjes regelt:
Vervelende onderdanen hard aanpakken
Als je voor de klas staat krijg je geregeld te maken met lastige leerlingen die het niet zo nauw nemen met je gezag. Kauwgomkauwend, petjesdragend en mobieltjesspelend praten, schreeuwen, schelden, slaan, duwen en trekken zij zich een weg door het lokaal. En als je er wat van zegt kun je de meest bijdehante opmerkingen en grote bekken verwachten. Dat was niet waar je je op verheugde op de pabo. Wat nu?
Assad weet hoe het voelt. Ook aan zijn autoriteit wordt getornd. Duizenden van zijn onderdanen rellen er op los en gebruiken zelfs wapens om hem van de troon te stoten. En als hij daar dan wat van zegt, gaan ze gewoon door! Dat was niet waar hij zich op verheugde toen hij zich (als enige) verkiesbaar stelde voor het presidentschap. Bashar laat het er echter niet bij zitten. Hij geeft de opstandelingen ouderwets billenkoek. Aangevuld met wat kogels, bommen, granaten en raketten uiteraard.
Tip van Bashar: respect dwing je af met geweld!
Nog vervelendere bemoeials de mond snoeren
De gemiddelde onderwijzer is met al die puberende jongeren wel wat gewend, de echte trillende zweethandjes krijgt hij of zij van hun ouders. Die ouders weten het namelijk allemaal beter en willen 'het beste voor hun kinderen'. En anders dreigen ze eruit te stappen, halen ze hun kind van school, en daar lopen dan weer wat inkomsten het schoolplein af. Onder druk gezet praten de leraren de ouders naar de mond, doen beloftes die ze niet waar kunnen maken en doen alsof het ze echt iets kan schelen wat er van die pestkinderen terechtkomt. Resultaat: een berg stress.
Ook ome Assad heeft het weleens moeilijk met dit soort zaken. Zijn ministers en de generaals in het leger denken ook dat ze alles beter weten en willen 'het beste voor het volk'. Zo niet, dan kappen ze er mee en lopen ze over naar een rebellengroepering. Daar loopt weer wat 'knowhow' de paleistuin uit. Maar Bashar kan niet zoveel met kritiek en is er, zelfverzekerd als hij is, van overtuigd dat alleen hij echt weet hoe het met Syrië verder moet. En die bemoeials? Die verstoren de orde alleen maar en veroorzaken meer kwaads dan goeds. Mond houden dus die mensen, tegengeluiden censureren en als ze het wagen te deserteren, dan kunnen ze beter meteen hun eigen graf graven en erin gaan liggen.
Tip van Bashar: kritiek beantwoord je met geweld!
Extreem vervelende meerderen negeren
Zo'n beetje ieder jaar is er weer iemand op het Ministerie van Onderwijs die een ei van Columbus heeft bedacht. Een nieuwe manier van lesgeven, efficiënter, goedkoper en voor de toekomst van de kinderen het best. En een jaar later blijkt het toch niet zo te helpen en moeten we weer terug naar hoe het vroeger was, 'toen onderwijzen nog echt onderwijzen was'. De leraar is nooit uitgeleerd en moet zich ieder jaar weer aanpassen aan regels, bedacht door hoge heren die totaal niet weten hoe het er in de praktijk aan toe gaat. Nooit kan de docent even ergens aan wennen, om gek van te worden!
Ondertussen in Syrië ontvangt Assad telefoontjes, persberichten, vermaningen en dreigementen van zijn hogere bazen van de VN en de Arabische Liga. 'Het moet anders Bashar, je moet het anders aanpakken, het werkt zo niet meer'. Allerlei verzoeken en voorstellen van hoge heren die totaal niet weten hoe je in de praktijk de leiding neemt in een 'moeilijk land' als Syrië. Bashar laat zich echter niet als speelbal heen en weer slingeren, nee, Bashar gaat zijn eigen weg. Een ei van Columbus hoort er misschien bij, maar niet voor mij, zo redeneert hij. Negeren dus die buitenlandse betweters. En meteen nog wat executies er tegenaan om de frustratie kwijt te raken, anders ligt een burn-out op de loer.
Tip van Bashar: domme nieuwe regeltjes negeer je. En je gebruikt daarna nog even wat geweld!
Zware roosters
Al die leerlingen klagen over veel te lange roosters en een overvloed aan huiswerk, maar wie struinen er tot ver na de bel nog door de gangen van het schoolgebouw? En wie zitten er rond middernacht nog proefwerken na te kijken? Juist, de meester en de juf. Nooit eens even tijd voor hunzelf, om effe een sauna te pakken of een goeie pornofilm te kijken. Altijd maar bezig voor die school. Wat snakt het lerarengilde toch naar wat vrije tijd, wat uurtjes om even gewoon Jaap te zijn, in plaats van 'meester Van Dijk'.
Assad heeft ook behoorlijk volle roosters en moet ook de ene na de andere beleidsnota lezen. En die burgers maar klagen dat ze hard moeten werken! Assad is ook altijd 'president Assad' en nooit eens even gezellig Bashar. Maar ook op dit schrijnende probleem heeft hij weer een geheel eigen oplossing weten te vinden. Afspraken? Ze passen zich maar aan de president aan, en als ze daar wat over te klagen hebben mogen ze dat nog eens in de loop van een geweer herhalen. Beleidsnota's lezen? Nee, die maken we niet meer, voortaan mag er nog maar één iemand het beleid bepalen en dat is natuurlijk The Great Dictator zelf. Wil je toch iets te zeggen hebben? Leg het dan de beul maar uit terwijl die jouw touw vast aan de boomtak knoopt. Kom nou.
Tip van Bashar: roostermakers en huiswerkgevers, die pakken we aan met, jawel, geweld!
________________________________________________________________________
Deze maand doe ik mee aan De Bloguitdaging van Ernst-Jan Pfauth. De WAT van WIE? De Bloguitdaging houdt in dat ik in een maand tijd maarliefst 15 blogposts moet schrijven, en als me dat lukt krijg ik een op maat gemaakte blogrecensie van Ernst-Jan Pfauth. En die heeft er verstand van, want hij is één van de succesvolste (en beste) bloggers van ons land, zie www.pfauth.com om het met eigen ogen te lezen. Gevolg is wel dat ik nu in vier weken tijd drie keer zoveel blogs ga schrijven als normaal en de blogs misschien korter en inspiratielozer zijn dan de trouwe lezer gewend is. Ik doe er echter alles aan om dat te voorkomen! Groeten, Enzio Bakker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten